Dziś będzie o facetach. I o tym, czy im też potrzebne są wróżby, a jeśli tak, to jakie. O co pytają, kiedy nikt ich nie słyszy? Czego pragną, jakie mają obawy, strachy, o czym marzą? Tylko wróżki i terapeuci znają męskie dusze. Zdradzę dziś zatem trochę męskich sekretów. Nie czuję jednak, bym popełniała jakieś moralne wykroczenie. Wręcz przeciwnie! Uchylenie rąbka tajemnicy, może uświadomić zarówno innym mężczyznom, jak i przede wszystkim – kobietom, że panowie też potrzebują czułości, bliskości, ciepła. Także chcą – podobnie jak my – dziewczyny – być wysłuchani i zrozumiani. Jeszcze kilkanaście, a może nawet kilka lat temu, prawie każdy mężczyzna, który do mnie dzwonił lub z którym się spotykałam, żeby w bezpośredniej rozmowie, mógł wybrać karty, jakie miały dać mu podpowiedzi na życie, zawsze najpierw pytał: jak mi pójdzie w interesach? Czy dostanę tę robotę? Jak mi się ułoży w firmie? Czy wyjazd za granicę do pracy będzie korzystny w sensie materialnym? Zawsze brzmiało to mniej więcej tak: Pani Diono, mam kłopoty w firmie, może pani zobaczyć o co chodzi? Jasne! Kładłam karty i od razu rzucał mi się w oczy szatyn w średnim wieku, który coś mąci i przelewa do własnej kieszeni. Nie jedź, bo będziesz niewolnikiem – Czy współpracuje pan z mężczyzną w podobnym wieku, ale włosy ciemniejsze niż pan? – pytałam – Tak – usłyszałam – To mój księgowy. Bardzo zaufany człowiek. Czy pani sugeruje, że… – Karty mówią, że warto zweryfikować jego działania – weszłam mu w słowo – Proszę wziąć od niego wszystkie dokumenty i dokładnie je przejrzeć. Krótko mówiąc, powinien pan zarządzić audyt. Dwa tygodnie później dostaję telefon od tego samego mężczyzny. Mówi, że nie wie jak mi dziękować, bo w życiu nie wpadł by na to, że jest okradany przez człowieka, którego zna od liceum. – Tyle mi zawdzięcza! Płaciłem za jego kursy, kształcenie! A on mnie po prostu pod moim nosem bezczelnie okradał. To ohydne! No cóż, zdarza się i tak. Na przestrzeni ostatnich lat dzwonili do mnie mężczyźni, którzy mieli dylemat: wyjechać za granicę do pracy i zostawić rodzinę, czy zostać w ich małej miejscowości, być blisko dzieci i tyrać za grosze? To trudne pytanie, nie zawsze mogłam dać jasną odpowiedź. Ale dwa razy widziałam wyraźnie, że wyjazd może być nie tylko niekorzystny, ale i wręcz niebezpieczny, bo ocierał się o sprawy mafijne, jakąś grupę przestępczą. Nie wiem w końcu, jaką decyzję podjął jeden z tych dwóch mężczyzn, bo już się do mnie nie odezwał, ale ten, który nie zdecydował się na wyjazd, dużo później zadzwonił i podziękował. Powiedział, że jego znajomi z tej samej miejscowości, którzy pojechali na zbiór owoców, opowiadali, że przeżyli horror, a w końcu nie wypłacono im wszystkich pieniędzy, a na miejscu traktowano jak niewolników. Regularnie dzwonią do mnie mężczyźni, właściciele firm, którzy pytają jak i w co zainwestować, czy kogoś zwolnić, czy może poszerzyć działalność, coś rozbudować. Słuchają mnie niekoniecznie jako wróżki – raczej jako życiowego doradcy, który ma prawdopodobnie głębszy wgląd niż psycholog w swoim gabinecie. Jeden z nich nawet określił mnie jako „instruktorkę swojego życia”. Trochę się z tego pośmiałam, ale trochę go też „ustawiłam do pionu”, żeby się za bardzo nie uzależniał od moich rad. Każdy musi sam podejmować decyzje i brać za nie odpowiedzialność. Za jakiś czas mi za to podziękował. Jeden z takich biznesmenów, kiedyś usłyszał ode mnie, że musi uważać na podpisywanie umów z osobami z zagranicy. – Nie mam takich kontrahentów, ani nie zamierzam mieć – oznajmił z lekką wyższością – To jakieś bzdury. – Czytam to, co widzę w kartach – odparłam na to – A teraz przekaz jest bardzo wyraźny. Za jakiś czas się okazało, że moje wierne lenormandy i tym razem się nie pomyliły, bo facet skruszony zadzwonił, że sytuacja jaką przewidziałam, miała miejsce. – Zapomniałem, że mnie pani ostrzegała – mówił – Ni stąd ni zowąd, pojawił się nam na oku świetny biznes z ludźmi z Mołdawii. Dobre wina, rozumie pani? No pewnie, że rozumiałam! – Wyglądało na to, że sytuacja jest pod kontrolą – ciągnął dalej – ale mój prawnik czegoś nie dopatrzył. No i ponieśliśmy spore straty – zakończył zasępiony – Czy może pani jeszcze raz popatrzeć jak będzie wyglądała nasza najbliższa, finansowa przyszłość? Teraz już pani posłucham! Tylko, że ja wcale nie chcę, żeby mnie zawsze wszyscy słuchali, żeby „chodzili jak po sznurku”. Nie ma nic gorszego, jak uzależniać od siebie klientów! Moje sugestie są po to, żeby wzmóc czujność, coś dokładnie przeanalizować, spojrzeć na problem z innej strony. Jeśli chodzi o biznesy- mężczyźni radzą sobie całkiem nieźle. Ale… miłość… Tu zaczynają się schody. Kiedyś nie był to męski problem. Teraz na 10 telefonów od facetów cztery dotyczą kłopotów sercowych. Mężczyźni stali się bardziej wrażliwi. Padają pytania o to, czy ona mnie dostrzegła? Czy mam u niej szansę, czy mnie kocha? Czy to jest miłość czy tylko biznes? Jeden z moich klientów, Marcin, zadzwonił kiedyś i nie zapytał jak zwykle o nowe inwestycje, tylko o kobietę. – Pani Diono , chyba pokpiłem sprawę – zaczął zdenerwowany – Spotkałem kobietę, która zrobiła na mnie wielkie wrażenie. Miałem do niej napisać. Powiedziałem, że się odezwę, ale w firmie niespodziewanie zaczął się sajgon. Przez dwa tygodnie niemal nie wychodziłem z biura, kilka nocy tam spędziłem. Myślałem o niej cały czas, ale uznałem, że odezwę się, jak się skończy to całe szaleństwo. Nie pomyślałem, żeby wysłać przepraszającego esemesa. Teraz dzwonię, ale ona nie odbiera telefonów. Czy mam u niej jeszcze jakąś szansę? Rozłożyłam karty i z układu wyczytałam, że kobieta poczuła się dotknięta jego milczeniem. Ale widać było także, że i on zrobił na niej wrażenie, że coś między nimi może się wydarzyć, nawet dłuższego i poważniejszego. – Jest szansa – orzekłam – Musi pan o nią zawalczyć. Ona na to czeka. – To wspaniale – meżczyzna odetchnął z ulgą – Zaraz wyślę jej bukiet przez pocztę kwiatową. Tylko najpierw zdobędę jej adres. Myślenie, czy ona mnie naprawdę kocha i czy mogę jej ufać, to wbrew pozorom wielki problem bogatych i dobrze ustawionych mężczyzn: nigdy nie mają pewności, że piękna blondynka, która patrzy na nich namiętnym wzrokiem, rzeczywiście widzi ich, czy może przede wszystkim, wielocyfrowe konto bankowe. Taka była na przykład historia Romana. Zadzwonił do mnie niemal w środku nocy. Już miałam się kłaść, ale on tak wymownie milczał i głośno ddychał, że poczułam, iż to nie jest prosta historia. – Niech pan pyta o co chce – zachęciłam go przyjaznym głosem, choć marzyłam tylko o tym, by położyć głowę na poduszce i zasnąć kamiennym snem – Czuję, że pomoc jest panu potrzebna właśnie teraz – A więc? – zachęciłam go po raz kolejny – proszę powiedzieć o co chodzi. Jeszcze przez kilkanaście sekund wymownie milczał. – No cóż – powiedział w końcu – Chodzi o miłość. Chciałbym wiedzieć, czy ona naprawdę mnie kocha, czy tylko udaje, bo lubi wygodnie żyć. Poznałem ją rok temu na targach – rozgadał się – Była asystentką jednego z kontrahentów. Piękna, naprawdę piękna kobieta. Takie zostają miss świata -zawiesił głos – Takie mogą sobie wybierać. Ona wybrała mnie. Było nam dobrze przez prawie rok, ale teraz zaczęło się psuć. Mam wątpliwości czy z jej strony to prawdziwe uczucie. Spojrzy pani w karty? – jego głos nieznacznie zadrżał, ale ja to usłyszałam – W Tarota lub jakieś inne? Potasowałam, rozłożyłam. Nie wyglądało to najlepiej. Nie mogłam mu jednak powiedzieć, że miłości, czystego uczucia – nie widzę. Oględnie zinterpretowałam układ. Facet inteligentny, domyślił się, że nie dojrzałam eksplozji uczuć. I wtedy wpadłam na pewien pomysł. – Jeśli chce pan mieć pewność, czy ona będzie pana kochała także bez pieniędzy, to niech pan uda bankructwo – zaproponowałam – Wiem, że to trochę skomplikowane, ale w ten sposób szybko się pan przekona co do prawdziwych uczuć pana pięknej blondynki.
•Niech pani postawi karty jeszcze raz – poprosił – Może jednak kocha mnie do szaleństwa i takie próby nie są potrzebne? Westchnęłam i położyłam karty na dalszą przyszłość. I co zobaczyłam? Wielka, prawdziwa miłość, lojalność, dom, dziecko. Wyglądało na to, że kobieta która mu to wszystko da, jest od dawna w jego otoczeniu, tylko on jej nie zauważa. Być może nie kwalifikuje się do startu w wyborach miss. Powiedziałam mu to wszystko. Znów długo milczał. – Chyba już rozumiem – oznajmił w końcu – I za wszystko, bardzo dziękuję. Cieszę się, że moglam pomóc – lekko ziewnęłam, bo dochodziła druga i łóżko ciągnęło mnie jak magnes – Nawet nie wie pan, jak bardzo się cieszę. Zanim zasnęłam, pomyślała z ciekawością z jakim miłosnym dylematem zadzwoni do mnie jutro kolejny mężczyzna?